آشنا

تو هم ای کوچه، چو من پیر شدی                             ماندی اینجا و زمین گیر شدی

عاقبت با همه سر بالایی                                      به سوی خاک سرازیر شدی

کاهها ریخته از دیوارت                                         رفته آن تازگی از رخسارت

همچو من کهنه و فرسوده شدی                              کس ندارد هوس دیدارت

رفته آن بوی خوش کاه گلت                                  کرده این کهنه نمایی خجلت

از شکافی که تو را در سینه است                               هست پیدا که شکسته است دلت

یاد آن روز که یارم بودی                                        وقت بازی به کنارم بودی

خاک بازی من و نرمی تو                                         لوح? نقش و نگارم بودی

خانه ها را تو حریم حرمی                                       پرد? زیر و بم و بیش و کمی

رهرویی در تو نشد سرگردان                                  راستی کوچ? بی پیچ و خمی

نه سرازیر و نه سر بالایی                                        تو همان کوچ? خوب مایی

می شناسم در و دیوار تو را                                  آشناتر ز همه دنیایی